https://bertsmeets.bandcamp.com/album/hole-and-corner-album

Soothe Me (nr 4) zou ooit een hit worden? Jan Crijns, helaas niet meer onder ons, en zijn toenmalige collega Paul Bogers haalden ons naar Nijmegen, Doornroosje voor concerten en werden uiteindelijk een paar keer Roosjes huis-band. Die eer wordt  je in de ‘vriendjes-clubjes’, van Limburg niet gegund, het zit vol met backstabbers, een groot jaloers, ellebogen netwerk.

Geleidelijk sloegen we steeds meer een eigen weg in en trokken ons niets meer aan van trends of gewillige pop-analyses want we straalden eenheid uit op het podium. D’Ann, onze pianist en ondergetekende kwamen ‘uit de kast’ daar wij van klassiek muziek hielden, (waar een tevreden roker is, is geen onrust stoker) was het devies in die tijd maar stoned worden met een. stick naar Bach of Beethoven luisteren is niet nodig omdat die muziek alles heeft wat je sentimentele hartje ook maar  begeert…peace!

Luister naar Soothe Me (op het einde naar het kerk-orgel).

https://bertsmeets.bandcamp.com/album/hole-and-corner-album

Het derde lied op ons album ‘hole and corner’, Travelling Mind heeft een typisch west-coast geluid verwant aan groepen als: ’the lovin’ spoonful’, psychedelica bands als Country joe and the Fish, the Byrds, Jefferson airplane, Jimi Hendrix, Janis Joplin big brother and the holding company, Steppenwolf  en uiteraard het zeer onderschatte California dream-team the Buffelo Springfield. In Nederland was er nauwelijks aandacht (nog steeds, behalve Mart Smeets) voor deze stroming omdat de hippies uiteraard de hele dag aan seks deden en drugs doorgaven aan elkaar (Don’t bogart that joint my friend, pass it over to me) verwijzend naar de mond-hoek sigaret van Casablanca acteur Humphrey Bogart waarmee enige noodzakelijke zelf-spot, het lijden der hippies werd verzacht én gerelativeerd.

 

TRAVELLING MIND

Well if you got a travelling mind

and somebody to know

somebody who loves you

got to help you too

There’s no place exactly to go just a feeling it grows

takin’ you high and low

what a dreamer think he can do

paint the red sun blue make the old a-new find somebody too

well if you got a travelling mind somebody to know, somebody who loves you, gotta help you too..

Now you gonna look at yourself

try to forget where you’ve been

While burning skin woman let you in

Oh, you were lonely in town

now you realise some let you down, who rules you out …

 

 

 

 

 

 

 

 

(yeah they rule you out (they do…..)??

https://bertsmeets.bandcamp.com/album/hole-and-corner-album

Vandaag lied nr. 2 ‘Don’t Refuse the Boy, Girl’, one of my favourites. Ik heb altijd van dit lied gehouden omdat het de vroege belofte inhield van een betere wereld terwijl het lied zelf getuigt van een constante: namelijk een dominante mannelijke factor, immer aanwezig!

De relaxte sfeer die we nu tijdens de opname wisten te bereiken is nogmaals debet aan GEEN DRUGS GEBRUIK. We vieren dan ook met zijn tweetjes deze veertigjarige, totale drooglegging en weigering om zelfs een druppel alcohol te nuttigen. We overtreden dan ook permanent de dionysische wetten der hippies, overgave aan puur genot (is overigens deels apollinisch) (van de zuivere Griekse God Apollo tegenpool het Dionysische, god van de drank en genot. Het is aan de mens om zich aan te sluiten en mijmerend haar lot te ondergaan.

‘Don’t refuse the boy girl’, kende ooit in een andere uitvoering een schitterde saxofoon solo van Ed Gerits, helaas Ed is al lang niet meer onder ons en krijg ik toch de neiging om te vertellen dat Ed drie baantjes onder water kon zwemmen ondanks stevig alcohol gebruik. Ik hou van de man en eer hem met ‘Don’t refuse the boy, girl’, nr 2 op ons album ‘hole and corner’. D’Ann sfeertje is onmiskenbaar.

Om te begrijpen waarom we dit project begonnen zijn zal ik eerst iets vertellen over de oorzaak van de vele nostalgische wendingen, die nu op onze planeet voorkomen. Mogen alleen BN’ers feest vieren? Alles wat uit hun neus druppelt, opdissen? Hun 30 / 40 / 50 jarig jubileum vieren? Moet je eerst succes hebben?? (mag je niet een veertig jaren durende boycot vieren?) U zegt het maar.

Toen ik in 2016 bijna overleed aan een hartstilstand duurde het maanden voor enige cognitieve functies zich begonnen te herstellen. Ik kreeg flarden van teksten (en bijbehorende melodieën) terug en begon bij thuiskomst weer gitaar te spelen. Zoals je opnieuw moet leren lopen als je weken te bed bent geweest, hingen de zang spieren er slapjes en verwaarloosd bij, als verdorde stengels rond het KNO gebied.

Opeens was de demper, de Franciscaanse internaat-demper gemold,  de buikpijn emotie onderdrukker vrijwillig vertrokken, hoewel met flink geweld, opgekrast. De sordino, de knalpot, de geluiddemper bleek eindelijk van mijn stem gehaald en moest ik definitief dealen met heftige en pijnlijke emoties.

Mijn stem bleek een dikke anderhalve toon lager ’te hangen’, maar de drive om muziek te maken en te zingen bleek nog in tact. De dynamiek voelde anders en voor even, weg. Ik begon dus opnieuw, terug in de rij, vanaf het begin om diezelfde weg weer opnieuw af te leggen, die ik ooit in een andere tijd….en positievere sfeer begonnen was.

Dat begon begin zeventiger jaren in een commune te Wahlwiller / als hippie bandje ‘Hole and Corner’, geleid door de Waubachse manager Paul van Loo. Paul was de dynamische motor, die ons langs allerlei podia bracht zoals de Melkweg, Paradiso, Doornroosje en de vele Provadya’s die Nederland rijk was. Paul stapte in zijn VW bus met slechts een demo-cassette, ree langs allerlei gelegenheden om de band ‘Hole and Corner’, aan te prijzen, te promoten.

Paul deed het, sliep in zijn VW bus waar hij een matras had neergelegd, en ree stad en land af om ons concerten te bezorgen want hoe vaker we optraden, beweerde Paul, hoe meer life-ervaring de groepsdynamiek zou bevorderen. Wij waren allen idealistisch ingesteld en hadden vrij snel een heel repertoire aan eigen liederen, opgebouwd en gerepeteerd in de boerderij in Wahlwiller waar onze Cadillac geparkeerd stond (zie foto). Het was belangrijk dat we ons eigen geluid zochten en niet een van de vele Limburgs cover-bandje zouden worden, die op kermissen en bruiloften wilden spelen. Gewoon lekker eigenwijs met een pianist D’ann, gitarist Caspar, drummer Harry, zanger Teo, en ondergetekende, later bassist Jaap, drummer Mart bijgestaan door de honden Snuffel en Polks. Rashonden! Geluidsman Paul S en top roadies Tetje en Peter H.

Het eerst lied is ‘Killing Butterfly’s’, zijn de geloofsbrieven van ondergetekende maar is overigens geen terug in de tijd nummer (onlangs geschreven) met dubbel beglaasde bril (zoek uw weg broeder)….

https://bertsmeets.bandcamp.com/album/hole-and-corner-album

KILLING BUTTERFLIES

Whoops, my baby you cry for a little help

whoops I like to see you help yourself 

money does it mean every thing

money doesn’t play all instruments

well you got flesh, breast a beautiful laugh

I do believe you sacrifice 

Loving experiences for God and science

Whoops, I lose, you win the battle again 

I am a friend in your nymphomania brand 

Take care when a woman practise her smile  

too many scorpions bet for love

you got flesh, breast a beautiful ass

 

oeh oeh oeh oeh oeh…God is not my father

mother is not my mother / no sister / no brother

Ah! I gotta see the light

Too many scorpions hang around your neck

Take the backseat you’re never coming back

Stop playing games with people, okay

all fake conditions, no natural way

Mm all romance 

I do believe you satisfy

loving experiences kill butterflies 

Don’t kill…butterflies…

De Portugese katholieke kerk belooft (?????) een schadevergoeding voor slachtoffers van seksueel misbruik. Op hoeveel geld zij kunnen rekenen is nog niet duidelijk. Vorig jaar bleek uit onderzoek dat zeker 4815 minderjarigen seksueel zijn misbruikt in de kerk.

Na een paar dagen overleg heeft de top van de Rooms-Katholieke Kerk van Portugal unaniem besloten dat er een schadevergoeding komt voor de slachtoffers van decennialang seksueel misbruik.

Zeventig jaar lang

Begin vorig jaar werd duidelijk dat in de afgelopen zeventig jaar meer dan 4800 kinderen het slachtoffer werden van seksueel misbruik in de Portugese katholieke kerk. Vooral priesters vergrepen zich aan voornamelijk jonge jongens, meldde een onderzoekscommissie.

De meeste slachtoffers zouden tussen de 10 en 14 jaar zijn geweest. Het jongste slachtoffer was volgens de commissie 2 jaar oud. De Portugese katholieke kerk vroeg de slachtoffers na de publicatie van het rapport om vergeving.

Vergeving okay maar waarom zijn deze patronen wereldwijd zichtbaar in de kerk en waarom pas ‘sorry’, als de misdaden aan het licht komen wanneer het eindelijk onderzocht wordt. Het was in Nederland (wir haben es nicht gewusst) en andere Europese landen al duidelijk dat het seksueel misbruik breed bekend was onder de bevolking, op straat, in de parochies….maar men zwijgt liever. Holy cow!