Vorig jaar 9 Juli 2010 heeft mea Culpa al over de afstandsbaby’s geschreven, bij herhaling hebben wij op deze ongekende geschiedenis van het Roomse medeleven gewezen. We hebben tal van gesprekken gevoerd met de media maar ze willen, kunnen of durven het niet aan. Net zoals aan het begin van de onthullingen in RK internaten loopt Duitsland hier weer voorop. In Spanje en Australië zijn al onderzoeken gaande naar het verdwijnen, het al dan niet gedwongen afstaan, kortom de handel in baby’s, en nonnen die er stinkend rijk van zijn geworden. Wij hebben gegevens en statistieken over deze adoptie-maffia vele malen gepubliceerd.
In Nederland werd een ongehuwde moeder begin jaren zestig als een ‘gevallen’ meisje beschouwd. Amper vijftien jaar later werd gesproken van ‘bewust ongehuwde moeders’. In die tussentijd stonden vele duizenden vrouwen en meisjes, met de nodige dwang, hun pasgeboren kind af. De jongste meisjes waren dertien en veertien jarigen, waarvan op dat moment de emotionele ontwikkeling nog niet volgroeid was.
In de tien jaar tussen 1960 en 1970 stonden ongeveer 25 duizend vrouwen en meisjes in Nederland hun baby af voor adoptie. De adoptiewet van 1956 schiep de mogelijkheid. Vooruitstrevende psychiaters als Dr. C. Trimbos en H. Heijmans bepleitten het afstand doen als een ‘keuze’ voor de ongehuwd zwangere vrouw, die zij beschreven als ‘gestoord’. De meeste tehuizen werden geleid door religieuzen die een dergelijk duidelijke richtlijn met twee handen aangrepen en met de nodige dwang uitvoerden.
Er viel NIETS te kiezen.
➢ Deze meisjes werden zwanger door onwetendheid over seksualiteit. ➢ Een grote groep is misbruikt en zwanger geworden. ➢ Een grote groep is in Rooms Katholieke tehuizen terechtgekomen. ➢ Een grote groep heeft onder dwang van ouders en nonnen hun kind afgestaan. ➢ De meeste meisjes hebben nooit beseft, dat het papiertje dat getekend moest worden, de band tussen moeder en kind voorgoed verbrak ➢ Een grote groep heeft na “het afstand doen” de band met hun ouders en andere familieleden niet meer, of niet voldoende, kunnen herstellen. ➢ Vrijwel allemaal hebben ze levenslang moeten zwijgen over deze schande die ze “ zelf veroorzaakt hebben”. ➢ Vrijwel allemaal hebben ze een toekomst gekregen waarin het rouwproces, over het verlies van hun kind, continu wordt uitgesteld. Daarvoor in de plaats komen bij een grote groep meisjes depressies, psychische problemen, relatie- en verslavingsproblematiek om de hoek kijken. ➢ Een grote groep vrouwen is al jarenlang aan het zoeken naar hun dossier en kind! ➢ Geheimhouding, isolement en stilzwijgen is voorgoed met hun toekomst verweven. Gezinnen worden gesticht op basis van geheimhouding over de geboorte van het oudste kind jaren eerder. ➢ Enige vorm van nazorg is door de religieuzen in de tehuizen nooit geboden. ➢ Ondersteuning en nazorg zijn ook door de kinderbescherming in de Rooms Katholieke tehuizen onvoldoende geboden.
Dan Heel en andere internaten waar het niet veel beter was…de NRC Joep Dohmen en Wereldomroep Robert Checal zijn het ‘Luminal spoor’ gevolgd dat zich niet beperkt tot het experimenteren met gedrag en effect van deze middelen maar schrijven in hun artikel ‘zalig zijn de armen van geest’ dat hersenonderzoek deel was van de ontwikkelingen in de katholieke wetenschap. Zo’n 180 zwaar verstandelijk gehandicapten – onder wie minderjarigen – kregen injectienaalden in hun ruggenmerg en vloeistof en lucht in hun hersenen om röntgenfoto’s van de hersenschors te kunnen maken. De foto’s waren nodig voor hersenonderzoek dat daar in alle stilte werd uitgevoerd. De patienten bleven naderhand dagenlang ziek. Ouders wisten van niets. (Ook ik kreeg ruggenmerg spuit in 1972 onderzoek ziekenhuis Welterhof; onderzoek naar hippies.
De heisa die ontstond, zo melde de NRC, was om de put te dempen om meer betrokkenen uit de wind te houden. Naar goed katholiek gebruik.
Nu, geen hetze tegen katholieken, dat ligt een beschavingsniveau lager, maar de waarheid die wij allen komen te weten bij het Deetman rapport zal al die voorgaande onderzoeken van de kerk moeten terechtwijzen. Van ‘Tussen caritas en psychiatrie’ van Annemieke Kleijn die niet verder vroeg naar seksueel misbruik; Ex caritate (uit liefde) door Annelies van Heijst & Marjet Derks & Marit Monteiro is een studie/ samenvatting van het ideaal dat nonnen bezielde. Diep onder de indruk van de manier waarop zusters in de ziekenzorg, het onderwijs en de missie stonden, staat hierin beschreven. Maar hun aanpak riep ook kritiek op en hen is liefdeloosheid verweten. Deze omvangrijke maar goed leesbare studie gaat over zowel de binnen- als de buitenkant van dit type religieus leven. Het belicht de kerkelijke en maatschappelijke inbedding en beeldvorming in kunst en media, en gaat over kloosterlijke gebruiken, spiritualiteit en religieus idealisme bla bla. Het is de eerste integrale geschiedenis van de ruim negentig verschillende zustercongregaties in Nederland en enkele seculiere instituten. Ook hier geen vragen naar seksuele beleving, hulpmiddelen, relaties, eventueel misbruik. Nee, seks is not done in de buurt van de Heer.
En dan de politiek, de Tweede kamer heeft zich via hoorzittingen geïnteresseerd in de problematiek van machtsmisbruik RK leiders, slechts enkele kamervragen PvdA, voorstellen tot onafhankelijk onderzoek Groen Links is het niet gekomen. Controle the bastards was eerder het uitgangspunt. Nu weten we dat je normaal moet doen in de Tweede kamer, er is geen geld de banken worden leeggeroofd door het eigen personeel (omvangrijke vastgoedfraudeproces rond Philips Pensioenfonds en Rabo Vastgoedgroep (voorheen Bouwfonds), de integriteit is immers in het geding van de economische top volgens het OM (en dat na Lehman brothers) en zoals we begonnen, zo eindigen we ook…de lucht moet gezuiverd er is maar een oplossing…laten wij samen afdalen in de Griekse onderwereld, de bovenwereld is verziekt.